Reisverhalen > Magyaregregy

Vakantieverhaal.door Ingrid van Horik

Op 9 juli j.l. 2004 was het dan eindelijk zover. Al tijden waren we bezig met alle voorbereidingen voor de 4 weken Hongarije. De laatste schoolochtend van de oudste twee en ziekenhuis bezoek voor de jongste.

Met enige regelmaat werden we die ochtend gebeld. Laat maar gaan, ze weten toch dat we aan het inpakken zijn, zei ik tegen man Henk. Maar de aanhouder wint en Henk heeft toch maar even de telefoon opgenomen. School? Vincent? Dokter? O, nee hè! Onze oudste zoon was gevallen en ze waren al met hem naar de dokter geweest, kreeg een verwijsbrief voor het ziekenhuis. Mogelijk een gebroken pols. Ik kon wel janken. Nee toch, niet de één uit het gips en de ander in het gips zo vlak voor de vakantie. Snel zijn we in de auto gestapt en naar het ziekenhuis gereden.

Enkele herkende me meteen en keken me vragend aan, waarop ik antwoordde “abonnement”.

Gelukkig viel het allemaal mee, misschien flink gekneusd, maar gebroken was het niet. Een zwachtel was voldoende en de mitella mocht zelfs af. Pfff…… dat was even geluk hebben. Tussen de middag snel met elkaar gegeten. Madelon was inmiddels ook al thuis gekomen. Eindelijk vakantie. Om 14.30 uur zijn we met z’n allen weer naar het ziekenhuis gegaan, want onze jongste zoon Maurice, (linker scheenbeen volledig gebroken) zou die dag uit het gips komen. Alles verliep rustig, zelfs Maurice liet zich van de goede kant zien (meestal brak hij de tent af in het ziekenhuis). Fotootje maken, naar de chirurg. Tja…. het was nog steeds niet volledig aangegroeid (en dat na 8 weken gips), maar………… hij mocht zonder gips mee naar huis en op vakantie. Rolstoel en krukken mee, rustig aan doen, beslist niet rennen, voetballen etc. Nou, dat zal niet mee vallen voor een kind van bijna 4 jaar, wat ook op vakantie gezellig wil spelen.

Om 20.30 uur stonden we kant en klaar, caravan aangekoppeld. De reis kon beginnen. Allemaal lekker gesetteld in de auto, walkman op en ……rijden maar. We hebben die avond, nacht en de volgende dag, aan één stuk doorgereden naar Fürstenfeld in Oostenrijk. Vlakbij de Hongaarse grens. Natuurlijk tussen de nodig koffie- eet- en plasstops, maar het liep erg voorspoedig.

In Fürstenfeld troffen we een mooie doortrekcamping. Pootjes uitgedraaid, kids de zwemkleding gepakt, daarna heerlijk uiteten geweest en vroeg naar bed. De volgende morgen vertrokken we richting Hongarije, bij Graz passeerde wij de grens. Oeps….. dat is best even wennen. Het luxe Oostenrijk verruilde zich voor een armoedig trieste Hongarije. Althans…… dat is je eerste gedachte. Straten met huizen, waarvan wij denken dat ze afgebroken gaan worden, waar toch werkelijk gewoon mensen wonen. Prachtig waren de grote ooievaarsnesten, welke zich op hoge palen langs de weg bevonden. Hongarije kent nog niet veel autobanen, dus onze reis van Noord naar Zuid ging allemaal via provinciale wegen. We hebben onze ogen uitgekeken en ons regelmatig afgevraagd: “Waar zijn we toch belandt?” Je gaat zo’n dertig jaar terug in de tijd. De Trabantjes rijden daar nog volop, maar ook de paard en wagen is daar niet weg te denken, zelfs op de verkeersborden kwam je ze tegen. We hebben er bijna een dag over gedaan om van Noord naar Zuid te komen. Aangekomen bij het Örfu meer, gelegen tussen de bergen. Ja….daar is het meer, nu de camping nog. Bij de camping, kwamen we er al achter, dat de camping helemaal niet aan het water lag (wist ik al, maar Henk had het anders ingeschat). De entree van de camping had niet echt veel uitstraling, waarvan je echt een vakantiegevoel van kreeg. Even inchecken………….. ondertussen zei ik al tegen de kids: “Hier blijven we echt niet heel de vakantie”.

De camping op zich was prachtig aangelegd, Panorama Camping zegt het al, een terrassen camping met uitzicht op gebergte en Örfu meer. Mooie afgebakende stekken, zelfs met een picknicktafel en bankjes. Alles keurig netjes, maar ja………….. met onze grote caravan paste we niet eens op een stekkie. Van de 200 plaatsen, waren er maar 10 bezet, 1 stel Nederlanders en de rest Hongaren.

We namen een dubbele plek, naast het restaurant van de camping. Restaurant,…… daar moet je iets bij voorstellen, een golfplaatjes als wand en een golfplaatje als dak. ’s Avonds zijn we weer lekker uit eten geweest (en dat kan je in Hongarije, met 5 personen eet je vooraf een soeppie, een hoofdgerecht en bijv. twee drankjes tijdens het eten, voor 23,00 euro). In de caravan nog met de kids een spelletje Scrabble gedaan en naar bed. De volgende morgen hebben we de camping gebeld, welke we oorspronkelijk in oktober al hadden geboekt, maar wegens de nieuwe EU normen, waren zij genoodzaakt het zwembad en restaurant te sluiten en n.a.v deze mail hadden wij geannuleerd, want voor de kinderen is het toch wel prettig water in de omgeving te hebben en onze Maurice moest voor het herstel van zijn been, veel zwemmen. De Nederlandse eigenaar vroeg ons gewoon te komen kijken, want hij had inmiddels een ander zwembad geïmproviseerd en nog plaats genoeg voor ons. Het was maar 25 km verderop, maar in Hongarije rijdt je daar weer een tijdje op. Alles weer ingeladen, pootjes ingedraaid en wegwezen.

Aangekomen bij Mart en Reina eigenaren van Camping Máré Vára in Magyaregregy in het Mecsek gebergte, kwamen we echt “thuis”. Een hartelijk en gastvrij ontvangst, een rondleiding over de camping leidde ons naar ons prachtige stekkie. Onder de warme zon de caravan met voortent neergezet. Kinderen konden meteen het zwembad in en onze vakantie kon beginnen.

De dag nadat wij zijn aangekomen vielen we met onze “neus in de boter”. Deze dag werd een traditionele Bogracs georganiseerd. Een echte Hongaar stond daar 4 uur lang, in een “heksenketel” een overheerlijke Hongaarse goulash te bereiden. Zijn glimlach was betoverend, als je even kwam kijken wat hij allemaal aan het doen was. Meteen maar een foto van gemaakt, waar hij zeker wel voor wilde poseren. Met alle campinggasten hebben we rond de Bogracs heerlijk genoten van de goulash. Broodje en borreltje erbij…..meteen in Hongaarse sferen.

Daarna heerlijk gemarineerde karbonades op de grill en …het kampvuur maakte een einde aan deze bijzondere dag.

Aan het begin van de camping had je een Bufé, een houten chalet waar je drinken, chips en een ijsje kon halen. Ook de harde broodjes welke je bij Mart kon bestellen. De oudste kinderen vermaakten zich prima rondom het Bufé, de tv kamer (met alle bekende zenders) en de kleintjes verzamelden zich rond het speeltuintje met schommels en een wip. Alles overzichtelijk zodat wij ze toch stiekem in de gaten konden houden.

Boodschappen deed je bij de plaatselijke ABC Coop, welke je moet zien als een kleine ruimte, veelal aan huis, wat er van buiten niet uitziet, maar als je binnenkomt…. je ogen uitkeek, wat ze daar allemaal verkochten. Met een trap, naar de bovenste schappen, om voor jouw je boodschappen te pakken. Uniek ! Of de Pennymarket welke gezien kan worden als een Aldi.

De Tesco…de megawinkels welke nu aardig in opkomst zijn in de grotere plaatsen zoals Pécs, halen eigenlijk de charmes weg van Hongarije. Veertig kassa’s en het personeel op skeelers.

Wat een contrast in dat armoedige Hongarije. Buiten stonden de zwervers, met vaak misvormden gezichten, al te wachten op jouw winkelwagentje, in de hoop jouw muntje van 100 forint ( 0,40 nl cent) te bemachtigen voor een potje bier. Heel triest! Onderweg naar de grote steden dacht ik (heel naïef) veel meiden te zien “liften”. Veel mensen hebben daar geen auto, maar…..het werd opvallend.  Zelfs op de kruispunten stonden daar zomaar een aantal meiden, waarop mijn Henk tegen mij zei: “Die staan heus niet op hun broer te wachten…!!!!” Ach nee, natuurlijk ineens drong het tot me door. Door de vele armoede in het land, bieden de meisjes zich aan voor betaalde sex, om zo te kunnen overleven.

Halverwege de vakantie hebben een wijnexcursie gedaan bij Gerda en Kees. Nederlanders die vrijwel permanent in Hongarije wonen. Thuis bij hun in de tuin eerst een bakkie koffie/thee of limo gedaan, daarna naar de wijnberg gereden welke zij daar hadden gekocht. Gereden. het klinkt zo simpel, maar het leek wel de Camel Trophy. Een smalle, zanderige weg, vol hobbels en bobbels, bracht ons op de top van een berg met een geweldig wijds uitzicht over het dal.

Daar hadden zij een klein wijnhuisje, waar zij in de kelder de vaten met wijn hadden staan.

Na een eerste welkoms drankje de welbekende Hongaarse Palinka en daarnaast nog proeven van de zelfgemaakte appel-peren likeur, kregen we een rondleiding door het wijnhuisje. Aaneengesloten was de Hongaarse Boerenmaaltijd. De bekende worsten, heerlijk zelfgemaakte ham, versgebakken brood, zelfgemaakte jam, paprika en augurk op zuur en smeerkaas. Voortreffelijk ! Na de maaltijd zijn een aantal te voet naar beneden gegaan, welke een prachtige wandeling was ( van 3 kwartier) door de ongerepte natuur. Helaas, was ik de BOB (want in Hongarije mag je niet met alcohol achter het stuur 0,0%) en moest de auto weer naar beneden rijden. Voelde me echt even een survivar.

Mijn man Henk doet sinds kort zaken met Hongaars Huis Holland. Henk is hypotheekadviseur en helpt mensen met de financiering voor een tweede huis in Hongarije. In de vakantie is hij eenmaal opstap geweest met één van de makelaars en heeft diverse huizen bekeken. Om vele redenen zoals ziekte en geldgebrek, brengt ‘t de mensen tot verkoop van hun huis. En…. steeds meer Nederlanders zoeken de rust en ruimte van dit mooie land en gezien de lage prijzen van de huizen

is en blijft dat erg aantrekkelijk. Vincent is mee geweest op huizenjacht en was zeer onder de indruk van de “poepdozen”, welke nog veel als toilet fungeren in dit land. Ook de deur, welke aan de voorkant van het huis is geplaatst, maar waar geen trap onder zit. Waarom? Bijgeloof: als de eigenaren zijn overleden, wordt de kist via die deur naar buiten gebracht en kan de “geest” niet meer terug in dat huis, omdat er geen trap is.

Later is Henk nog met een in Hongarije wonende Nederlander mee geweest, welke bemiddeld voor de Burgemeester in zijn woonplaats Meckenyes. Daar vergrijst de boel en men zit met smart te wachten op jonge mensen (liefst Hollanders), waardoor de huizen weer eens goed worden opgeknapt en daardoor de plaats weer meer aanzien krijgt. Een hele ervaring…..was deze huizentrip.

Ik zou nog veel meer kunnen vertellen, want we zijn nog in een atelier geweest, waar een Nederlandse fotograaf exposeerde en zijn vrouw de plaatselijke bevolking hielp, met het creatief bezig zijn met maïsbladeren. We hebben een tentoonstelling gezien, wat er allemaal gemaakt kan worden van die bladeren. Ook de pottenbakkers hadden hun werk tentoongesteld.

Later zijn we in een weef- en keramiek museum terecht gekomen en hebben uiteraard wat keramiek gekocht. Op datzelfde terrein was ook het Eier museum. Duizenden beschilderden en beplakte eieren. Schitterend! Kunstwerken. Echt Hongaars. De eigenaar vroeg waar we vandaan kwamen, dus wij volmondig “Holland”. Die man ging meteen stralen en vroeg of wij in het gastenboek wilden schrijven en wel in het Nederlands. Wat waren ze trots. Voor de foto werd de vitrine even open gezet, zodat het glas niet zou weerkaatsen.

Al met al, hebben we een bijzondere en avontuurlijke vakantie gehad in Hongarije en aan alles kwam een eind. De terugreis hebben we in etappes gedaan. Van Zuid naar Noord Hongarije Sopron, daarna naar Zuid Duitsland Deggendorf, een heel contrast met Hongarije, de duurste auto’s, boten en kleding kwam je daar tegen (toch effe wennen, na alle Trabantjes). De laatste camping was in Diez en daarna volgde toch echt de reis naar huis.

Met een mooie herinnering nemen we afscheid van vakantie 2004 en kijken we nu al uit naar de vakantie 2005 welke we weer zullen verblijven in Hongarije, maar dan verkennen we weer een ander gebied.

Ik hoop dat ik jullie ook enthousiast heb gemaakt voor Hongarije. Een land wat nog zo in opkomst is, de mensen zo gastvrij zijn, waar je geniet van de rust en ruimte en de ongerepte natuur, waar je voor een colaatje 60 eurocent betaald, voor 12 harde broodjes maar één euro, waar je heerlijk uit eten kunt (hebben wij bijna elke dag gedaan),geniet van het ongecompliceerde.

Met vriendelijke groet,

Ingrid van Horik